Charyzmaty Jednego Ducha

Charyzmaty Ducha Świętego to jeden z najpiękniejszych, a zarazem najbardziej tajemniczych wymiarów życia Kościoła. Są one nie tylko znakami obecności Ducha w sercu wspólnoty wierzących, ale też konkretnymi narzędziami Jego działania – widzialnymi przejawami Jego miłości, mocy i troski o człowieka. Niestety, w wielu miejscach odeszliśmy od życia tymi darami, zamykając się w racjonalizmie i schematach, które nie dopuszczają żywego doświadczenia Boga. A przecież św. Paweł, pisząc do Koryntian, wyraźnie wskazuje: „Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego] dobra” (1 Kor 12,7).

Słowo mądrości to dar, który pozwala człowiekowi patrzeć na rzeczywistość oczami Boga. To nie jest wiedza zdobyta studiami czy logicznym myśleniem, ale wewnętrzne światło, które pozwala zrozumieć Boży plan i wypowiedzieć słowo, które przynosi pokój, jasność i rozwiązanie. Wielokrotnie zdarza się, że ktoś – w trakcie modlitwy czy rozmowy – wypowiada zdanie, które otwiera komuś oczy na sprawy duchowe, ukazuje sens cierpienia lub kierunek, w którym należy podążać. Nie chodzi tu o ludzką mądrość, ale o promień Bożego światła spływający na duszę.

Słowo poznania to charyzmat, który objawia ukrytą prawdę. Bóg może przez człowieka przekazać informację, której nie mógł on zdobyć naturalnie. Często spotykamy to w modlitwach wstawienniczych: osoba modląca się wypowiada coś bardzo konkretnego – np. imię, sytuację życiową, chorobę – co dotyczy innego człowieka. Nie chodzi o wróżenie, ale o to, by Bóg przez ten dar pokazał, że zna serce i sytuację danego człowieka i chce mu pomóc. Słowo poznania bywa początkiem uzdrowienia, nawrócenia lub uzdrowienia wewnętrznego.

Dar wiary, o którym mówi św. Paweł, to nie tylko postawa ufności w codziennym życiu, ale nadprzyrodzona pewność, że Bóg coś uczyni. To wiara prorocka, która nie waha się wobec tego, co niemożliwe. Osoba obdarzona tym charyzmatem może w sytuacji beznadziejnej mieć absolutne przekonanie, że Bóg zainterweniuje.

Charyzmat prorokowania nie polega wyłącznie na przewidywaniu przyszłości. To dar przekazywania Słowa Bożego w mocy Ducha. Czasem objawia się on w spontanicznym proroctwie podczas modlitwy, czasem w nauczaniu, które dotyka serc, a czasem w cichym słowie skierowanym do konkretnej osoby. Prorok to ten, kto mówi w imieniu Boga. Prawdziwe proroctwo prowadzi zawsze do nawrócenia, do wiary, do umocnienia we wspólnocie. Nie jest wyrazem emocji czy prywatnej opinii, lecz wynikiem zasłuchania w Ducha Świętego.

Dar języków – czyli glosolalia – to zdolność mówienia językiem, którego człowiek naturalnie nie zna. Może to być język ludzki lub anielski, który staje się modlitwą serca, wyrazem oddania Bogu. Nie zawsze musi być zrozumiały dla innych, ale jego celem jest uwielbienie Boga i otwieranie duszy na głębsze działanie łaski.

Z glosolalią wiąże się też dar tłumaczenia języków. Dzięki niemu słowa wypowiedziane w niezrozumiałym języku mogą być wyjaśnione wspólnocie. Tłumaczenie nie polega na dosłownym przekładzie, lecz na przekazaniu sensu tego, co zostało powiedziane – często w formie uwielbienia, napomnienia lub zachęty. Dar ten służy budowaniu wspólnoty, bo jak pisze św. Paweł – jeśli ktoś mówi językami, a nikt nie tłumaczy, lepiej, by mówił w sercu, by nie siać zamieszania.

Dar uzdrawiania to jedno z najbardziej pożądanych i jednocześnie najbardziej kontrowersyjnych charyzmatów. Nie jest on dany na własność – nie istnieją „uzdrowiciele” w sensie magicznym. Duch Święty udziela tego daru komu chce i kiedy chce, a człowiek staje się jedynie narzędziem Bożej miłości. Uzdrawianie może dotyczyć ciała, duszy, relacji, wspomnień, psychiki. Jezus uzdrawiał nie tylko trędowatych i ślepych, ale też przywracał godność i wiarę. Dziś również Bóg uzdrawia – przez modlitwę, sakramenty, wstawiennictwo świętych, ale i przez wspólnotę, która prosi z wiarą.

Czynienie cudów to charyzmat, który pozwala Bogu działać w sposób nadzwyczajny – ponad naturę i ludzkie możliwości. Cuda nie są celem samym w sobie, lecz znakiem, który ma prowadzić do nawrócenia, do wiary, do uwielbienia Boga. Święci czynili cuda nie dlatego, że mieli nadludzką moc, ale dlatego, że całkowicie otworzyli się na Ducha Świętego.

Rozpoznawanie duchów to dar szczególnie ważny w dzisiejszym świecie, pełnym zamieszania duchowego i fałszywych ideologii. Dzięki niemu można odróżnić, co pochodzi od Boga, co od człowieka, a co od złego ducha. To duchowe rozeznanie – nie ocena, nie krytyka, ale zdolność widzenia, co naprawdę przynosi życie, a co śmierć. Osoby z tym charyzmatem są jak duchowi strażnicy – pomagają wspólnocie trwać w prawdzie i nie dać się zwieść podszytym pod światło ciemnościom.

Charyzmaty nie są dla elity, ale dla całego Kościoła. Są zaproszeniem do życia pełnią Ducha, do budowania wspólnoty i do świadectwa w świecie. Nie są celem samym w sobie, lecz drogą do miłości – jak mówi św. Paweł: „Starajcie się posiąść miłość, troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa!” (1 Kor 14,1). W czasach, gdy wielu odchodzi od Boga, charyzmaty są jak płomień, który może zapalić nowy ogień wiary. Trzeba odważnie otworzyć serce i powiedzieć: „Duchu Święty, przyjdź – i uczyń ze mnie swoje narzędzie”.

Ks. Mateusz Szerszeń CSMA