W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży». Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego».
Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne». I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej. (Mk 1, 21-28)
Świętego Marka w Ewangelii interesuje pytanie – kim jest Jezus? Do dziś rozchodzi się echo odpowiedzi na nie, jaka padła w Kafarnaum. Jezus naucza z mocą. Nie tak jak uczeni w Piśmie, którzy przekazywali tylko wiadomość dotyczącą prawa i domagali się, by to prawo było zachowywane. Przekazywanie teoretycznej wiedzy nie wymaga mocy. Wymaga jedynie dobrych studiów. W Księdze Powtórzonego Prawa ukazany jest sekret przemawiania z mocą. Mówca jest wówczas narzędziem, przez które mówi Bóg. Nie jest to przesłanie o Słowie Bożym, lecz samo Słowo Boga. Ono nie ma nic z teorii, ono zawsze jest działaniem i w tym działaniu jest obecna moc Boga.
Nie dyskutuj!
Dotykamy pytania – czym się różni człowiek wierzący w Jezusa od niewierzącego? Dla wierzącego Bóg jest najwyższym autorytetem, który ma na uwadze nasze szczęście i jeśli go słuchamy, zawsze wyjdziemy na tym dobrze. Wierzący z Bogiem nie dyskutuje, nawet jeśli go nie rozumie. On czeka na godzinę, w której zrozumie. Wierzący słyszy setki tysięcy opinii różnych ludzi i środowisk, ale jeśli decyduje się na działanie, wtedy słucha Boga. Wszystkie ludzkie opinie są jak plewy, które rozmiata wiatr. Słowo Boga jest jak skała, której nikt i nic nie naruszy. Ta pewność promieniuje z postawy, słów i dzieł człowieka wierzącego.
W praktyce zawierzenie Bogu sprowadza się do Dekalogu. Wierzący Bogu nigdy nie naruszy 10 przykazań. A jeśli to czyni, to albo wchodzi na drogę niewiary, albo decyduje się na drogę pokuty, która polega na wielkiej trosce o zachowanie pozostałych przykazań, na wierze w Miłosierdzie Boga oraz na nadziei, że Bóg pomoże rozwiązać węzeł, który człowiek zawiązał przez swój grzech.
Dwoje uszu
Człowiek wierzący ma dwoje uszu – jednym słucha tego, co mówią inni, a drugim słucha tego, co na ten temat mówi Bóg. Wie, że Bóg zawsze mówi prawdę. Ale potrzebne jest i ucho otwarte na opinię ludzi niewierzących, antyklerykałów, wyznawców innych religii. Trzeba wiedzieć na jakim świecie żyjemy. Ale każda z tych opinii musi być natychmiast zestawiona z tym, co na dany temat mówi Bóg. Jedno i drugie ucho winno być sprawne, a w sercu należy podejmować decyzję zgodną z wolą Boga.
W tym zestawieniu ważne jest odczytanie z dzisiejszej Ewangelii słów Jezusa i słów Szatana. Oto zły duch zamieszkał w człowieku i przez niego głosił Jezusa. Szatan odpowiedział tak na pytanie, które interesuje św. Marka – kim jest Chrystus? Zły duch wołał głośno: „Wiem kim jesteś, Święty Boże!”. Mamy więc przykład słowa skierowanego do jednego ucha – słowa wypowiedzianego przez Szatana. Ale to słowo wypowiada ktoś głęboko wierzący w Boga. Bo Szatan wierzy w Boga. Ale wypowiadając prawdę o Jezusie, utrudnia mu działanie. On w Jezusa nie wierzy. Od chrztu nad Jordanem wie, że Jezus jest umiłowanym Synem Boga, ale nadal traktuje go jako drugiego Adama. Jezus zamyka złemu duchowi usta rozkazem: „Milcz!”. I drugim rozkazem: „Wyjdź z niego!” uwalnia opętanego.
Dzisiaj też wielu usiłuje głosić Jezusa, ale czynią to jak ten opętany. Dziękujmy za ucho otwarte na świat. I dziękujmy za ucho otwarte na Słowo Boga, który wydaje również rozkazy wykonywane przez Księcia tego świata. Składajmy wielkie dziękczynienie za naszą wiarę. Za to, że Jezus jest dla nas najwyższym autorytetem. Jemu chwała na wieki wieków. Amen.
ks. Edward Staniek
Opracowanie na podstawie homilii wygłoszonej 01.02.2015 w Kościele Sióstr Felicjanek w Krakowie przy ul. Smoleńsk 6.
Artykuł ukazał się w dwumiesięczniku “Któż jak Bóg” 2/2016 ABY ZAKUPIĆ ARCHIWALNE NUMERY CZASOPISMA KLIKNIJ TUTAJ
