, nie może komuś innemu powiedzieć prawdy.

Co do tego, że Jezus Chrystus był Bogiem, apostołowie, którzy znali Go bardzo dobrze, nie mieli żadnych wątpliwości. Poświęcili w końcu swoje życie, głosząc Ewangelię, tak jak im nakazał, musieli być więc tego pewni jak niczego innego.

Chyba jeszcze nigdy wcześniej w historii Kościoła nie przeżywaliśmy tak wielkiego zamętu wokół Eucharystii i sposobów jej przyjmowania. Każdy w tej sprawie wydaje się mieć wyrobione zdanie i broni swoich racji do upadłego. Na stole leżą argumenty historyczne, teologiczne, eklezjologiczne i jurydyczne (wszystkie używane „w dobrej wierze”), ale jednocześnie nikt nie potrafi podać jasnego rozwiązania, a to prędzej czy później doprowadzić może do rozłamu. Tu nie chodzi o to, czyje argumenty są lepsze czy mocniejsze. Ostatecznie chodzi o to, że ucierpieć może szacunek do Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa, a na to pozwolić sobie nie możemy.

Sobór Vat. II w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele „Lumen gentium” stwierdził, że Maryja dzięki „swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny” (LG, 62). Ona zrodziła nas na Kalwarii w duchowym zjednoczeniu z Jezusem, naszym Odkupicielem. A ponieważ była Jego Matką, stała się również Matką Kościoła, Matką wszystkich dusz, w szczególności tych, które najbardziej cierpią i potrzebują współczucia, pomocy i pocieszenia, a takimi są dusze czyśćcowe.

„Boże dziękuję Ci, że nie jestem jak ten celnik” (Łk 18,11). Te słowa nie są jednak podziękowaniem dla Boga. Przyczyną pychy w duszy i sercu człowieka nie jest Bóg, lecz zły duch, duch pychy. Pycha była grzechem upadłych aniołów, zaraz po ich stworzeniu, i towarzyszy im nieustannie; a wraz z nimi, towarzyszy też człowiekowi od początków ludzkości. Pycha przejawia się w czynach wielkich władców, ale także zwykłych, przeciętnych ludzi. Pojawia się wszędzie tam, gdzie jeden człowiek wynosi się na tron samouwielbienia, i samochwały.

Czy aniołowie fruwają?

Z drżeniem w sercu czytałem te słowa.

Nieprzyjaciele oskarżali Jezusa, że: „przez Belzebuba, przywódcę złych duchów, wyrzuca złe duchy” (Mk 3, 22 paral.) oraz pytali: „Czyż nie ma On sam złego ducha?” (Mk 3, 30; J 7, 20; 8, 48 n. 52; 10, 20 n). Kogo mieli na myśli faryzeusze, mówiąc o Belzebubie? Czy chodziło im o Szatana? A jeśli tak, to dlaczego jest on nazwany Belzebubem?

Pragnieniem szatana jest odciągniecie jak największej liczby ludzi od Boga i przywłaszczenie ich sobie. W tym celu stosuje pewne zasadzki, które zastawia na ludzi. Mowa tu przede wszystkim o kłamstwie, którego używa. Sam Chrystus nazwał go ojcem kłamstwa. Do człowieka przychodzi jako fałszywy przyjaciel. Stawia przed nim wybór, powołując się na jego wolność.

Nowenna ze św. Michałem Archaniołem za dusze w czyśćcu cierpiące - DZIEŃ 9

Aniele Stróżu Polski, nasz święty Przewodniku, wstawiaj się za nami u Boga, aby wszystkie pokolenia naszej Ojczyzny osiągnęły szczęście w niebieskiej Ojczyźnie.

Dzieło Witolda Ludwiga to dobry film, który nie wpisuje się w większość katolickich produkcji tego typu. Zrobiony został rzetelnie i na wysokim poziomie sztuki filmowej. Nie zawiera rażących błędów. W założeniu jest to film kostiumowy, który bez wątpienia przypadnie do gustu katolickiemu widzowi, który oprócz dobrej kinematografii szuka także duchowej strawy. „Nędzarz i Madame” to opowieść o ponadczasowych wartościach. Znajdziemy w niej miłość do ojczyzny, przyjaźń i wreszcie ofiarę z samego siebie.