"Nikt nie mówił, że będzie łatwo" - często powtarzamy to zdanie w chwilach, gdy łatwo nie jest. Ale tak właściwie, nikt nie mówił też, że łatwo nie będzie. Bo niewiele w ogóle w dzieciństwie jest mowy o tym... jak będzie. Wyjątek stanowi Biblia, po raz kolejny pokazując swój uniwersalizm.

Druga część Apokalipsy św. Jana (rozdz. 4-21) zawiera opis kosmicznej walki między Bogiem, Barankiem i ich zwolennikami, a siłami zła. Ta walka okupiona jest cierpieniami niewinnych. W jej wyniku zostaje przelana krew tych, którzy opowiedzieli się po stronie Boga, a świat jaki znamy, zostaje zniszczony. W ramach tej wielkiej wizji, w rozdziale 6 (wersety 1-8) pojawiają się czterej jeźdźcy apokalipsy, tajemnicze istoty, które mają wyruszyć na koniach przed Sądem Ostatecznym.

Ojciec Garrigues to znany we Francji dogmatyk, dominikanin, autor licznych dzieł z zakresu teologii duchowości, m.in. Dieu sans idée du mal [Bóg bez idei zła] i À l’heure de notre mort [W godzinie naszej śmierci]. Już we wstępie omawianej książki wyjaśnia, że swego czasu prowadził konferencje dla małej grupy przyjaciół, których interesowały zagadnienia związane z aniołami.

Nie liczbą słów modli się człowiek, ale zaangażowaniem serca, które czuje i widzi prawdę jasno i wyraźnie.

Na przestrzeni dziejów chrześcijańskiej Polski wśród ogromnej ilości bractw religijnych funkcjonowało zaledwie kilka szczycących się wezwaniami anielskimi. Wśród nich znajduje się jakby nieco zapomniane Bractwo Żołnierskie św. Michała Archanioła, które nigdy nie osiągnęło zawrotnej popularności, a istniało dosyć krótko, w dodatku z dłuższymi lub krótszymi przerwami.

Ileż razy myślałem o moim Patronie! Zdumiewał pokorą i oddaniem. Uczył służby i odwagi. Można się było poczuć przy nim bezpieczniej.

Pomoc ludziom bezdomnym niosą stowarzyszenia, fundacje, organizacje państwowe i religijne, a także wolontariusze - osoby świeckie i duchowne. O swej trudnej, ale i pięknej pracy opowiada ks. Mieczysław Malinowski ze Zgromadzenia Księży Orionistów, który wśród bezdomnych posługuje od 22 lat, czyli przez ponad 2/3 swego kapłańskiego życia.

Chciała przyjechać do swojego wnuczka, ale znów "popłynęła". Znów obiecała, a nie wywiązała się z obietnicy. Pozostaje kolejna rana. Szacuje się, że z pijacką „podkulturą" styka się na co dzień - żyje i rośnie w niej, a przez to samo i cierpi, prawie co drugi mieszkaniec Polski.

Raz w życiu zdarzyło mi się obejrzeć film Mela Gibsona „Pasja” (2004). Nie ukrywam, że jest to dla mnie ważne dzieło, ale nie recenzję chciałbym tu pisać. Do dzisiaj pamiętam jedną scenę, która mocno zapadła mi w sercu, budząc jednocześnie nieokreślone uczucie strachu i wewnętrzne poruszenie.

Nie należy mylić obecnego kościoła św. Michała Archanioła w Lublinie ze sławną lubelska Farą, świątynią ufundowaną na cześć św. Michała przez księcia Leszka Czarnego w XIII wieku – jej rozbiórka nastąpiła w roku 1855 i dzisiaj eksponowane są jedynie jej zrekonstruowane fundamenty (na miejscu tym znajduje się pięknie zrewitalizowany Plac Po Farze).