Dokładnie 2 stycznia 2015 roku miną trzy lata od momentu ustawienia pierwszych bloków fundamentu pod Centrum Pastoralne dla dzieci i młodzieży w naszej parafii. Gdy tylko zaczęły się wznosić mury, ktoś z przyjaciół napisał mi: „Zobaczysz, pewnego dnia ten dom zapełni się krzyczącymi dziećmi. Będą się bawić, śpiewać, malować kolory tęczy. Będzie bardzo wesoło”. Wtedy wydawało mi się to odległą przyszłością. Tak odległą, że prawie niewidoczną. Tymczasem…
Usłyszałam kiedyś opowiadanie o dwóch starych mężczyznach. Jeden z nich mieszkał w maleńkim domku nad jeziorem, a drugi w drewnianej chatce na skraju lasu. Jesienią mężczyzna znad jeziora ciężko zachorował. Człowiek z lasu przyszedł do niego w odwiedziny i przyniósł mu cenny prezent. Uradowany starzec bardzo szybko wrócił do zdrowia. Na kilka dni przed Bożym Narodzeniem rozchorował się człowiek z lasu. Leżał z gorączką w swojej chatce. Teraz było na odwrót.
Artykuł pragnę zakończyć przywołaniem pomnika Tysiąclecia Rosji w Nowogrodzie Wielkim z centralnie przedstawionym pośrodku protoplastą kniaziem Rurykiem z tarczą w mocarnej dłoni. Na samym szczycie znajduje się anioł przekazujący księgę – w domyśle Pismo Święte.
Pod koniec października prowadziłem katechezę dla niewielkiej grupy dzieci w naszej parafii, które przeżywają pierwszy rok przygotowania do I Komunii świętej – dwie dziewczynki i trzech chłopców. Mówiłem, co oczywiste, o niebie, o świętości.
Wydawać by się mogło, że podstawowe pytanie o małżeństwo brzmi: czym ono jest? Ale na to pytanie w większości znamy odpowiedź, znają ją nawet ci, którzy w związku małżeńskim nie są. Myślę, że trudniejszym pytaniem będzie dla wielu, nawet małżonków: małżeństwo… czyli jak?, tzn. jak żyć prawdziwie po małżeńsku?
Mniej więcej dwa tysiące lat temu w zapadłej prowincji Imperium Rzymskiego, a więc właściwie na końcu ówczesnego świata, dokonało się coś, co w konsekwencji wywróciło cały ten świat do góry nogami – to, co do tej pory było wywyższone, zostanie wkrótce poniżone, a to, co było uniżone, będzie niebawem wywyższone. Wtedy to w Betlejem narodził się Jezus Chrystus.
Maryja – Matka Boga, Niepokalana, Królowa Nieba i Ziemi, Królowa Polski i całego świata, Królowa Rodzin, jest także Królową Aniołów. Za Królową i Panią obrali Ją sobie zarówno prości ludzie, jak i wielcy tego świata. Maryja nie ma względu na osoby, wstawia się za wszystkimi, którzy uciekają się pod Jej opiekę – tytuł Królowej przyznano Maryi już na samym początku chrześcijaństwa.
Gdzie w Biblii jest mowa o Lucyferze? Czy Lucyfer to imię szatana przed jego upadkiem? A może byli to różni zbuntowani aniołowie?
Spróbujmy na chwilę zamknąć oczy i wyobrazić sobie różę. A teraz spróbujmy zrobić to samo i wyobrazić sobie anioła. Gdyby teraz opisać te wyobrażenia, to o ile opis róży byłby podobny do rzeczywistego kwiatu, to wizerunków i wyobrażeń anioła otrzymalibyśmy tyle, ilu ludzi w naszym eksperymencie. Powodów jest kilka: po pierwsze, nikt nie widział anioła. Po drugie, każdy wyobraża sobie anioła podobnego do siebie… „Powiedz mi, jak wyobrażasz sobie anioła, a powiem ci, kim jesteś!”
Poproszono mnie o modlitwę. Mały Szymek (dwulatek) zachorował. Wysoka gorączka, utrata przytomności. Diagnoza lekarza – sepsa. Każą się przygotować na najgorsze. Dostaję smsa w czwartek.
Kim są cztery zwierzęta, które według Apokalipsy św. Jana znajdują się przy tronie Boga?
Twój brat był umarły a znów ożył. Zaginął a odnalazł się. (Łk 15, 5) Spotykamy się z Jezusem jako lekarzem. Grzech rozumie On jako chorobę. Można w niej trwać – wtedy to choroba przewlekła. Można w niej umrzeć – i wówczas jest to choroba śmiertelna. Do tej prawdy nawiązuje przypowieści o Synu Marnotrawnym, gdy Ojciec tłumaczy drugiemu synowi, że jego brat był umarły, a ożył.
„Jeśli przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski” (Mt 6, 14n). Te słowa Chrystusa stanowią troskę o nasze zdrowie duchowe i cielesne. Brak przebaczenia niszczy człowieka.
Powoli dobiega końca rok poświęcony w Kościele życiu konsekrowanemu. Odbywają się ostatnie spotkania, czuwania modlitewne, sympozja. Na jednym z nich jezuita, o. Aleksander Jacyniak dawał wskazówki pomocne w odnajdywaniu tożsamości zakonnej we współczesnym świecie. Jako niezbędny element wymienił dążenie do samotności bardziej niż do „targowiska świata”.
W Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN (1997) występuje ponad dwadzieścia haseł dotyczących określenia „woda”. Dowiadujemy się, że jest to związek nieorganiczny, bezbarwna ciecz, w grubych warstwach, zielononiebieska, bez smaku i zapachu, najbardziej rozprzestrzeniona w przyrodzie.
Święty Bernard, czciciel Maryi i Serca Jezusowego, jest także piewcą Aniołów Stróżów. Święty Doktor mówi każdemu dziecku, każdej istocie ludzkiej, że ma dla niej anioła, że nie powinno się nigdy zapominać o tym towarzyszu życia i oddać mu „cześć za jego obecność, za jego życzliwość i zaufanie, wdzięczność za dobrą opiekę”. W istocie towarzyszy nam obecność Anioła Bożego. Szanuje on nas i obdarza pełną życzliwości miłością, broni nas i dobrze strzeże. Rozważmy teraz, co święty Bernard mówi o tym, w jaki sposób odpowiedzieć na okazaną dobroć:
