W chwili, gdy szkoły publiczne odchodzą od promowania w swoim wychowaniu tradycyjnych postawi i wartości, na rzecz nowych, bardziej „europejskich” programów i zwyczajów, cieszy tym bardziej, że są wciąż ludzie gotowi, jak przeszło 100 lat temu ks. Bronisław Markiewicz, wychowywać młodego człowieka w miłości do Boga, bliźniego, a także do Ojczyzny. O michalickim charyzmacie wychowawczym i programie Liceum Ogólnokształcącego przy Niższym Seminarium Duchownym w Miejscu Piastowym opowiada jego dyrektor, ks. Leszek Przybylski CSMA.

W Chorwacji od wieków cieszy się popularnością legenda Cud św. Hieronima z Sylwanem – sędziwy święty wypędza demona z pewnej kobiety i odkrywa podstęp przebiegłego arcybiskupa Sylwana. Starcem owym jest pochodzący z terenów obecnej Chorwacji Hieronim, żyjący w latach 347-420 (data pierwsza nie jest pewna).

Biblia wielokrotnie wspomina o niebiańskich księgach, które zawierają ludzkie uczynki, imiona zbawionych, bądź bieg ludzkich losów. Księgi te tradycja powiązała z aniołami. W konsekwencji do pełnionych przez nich funkcji dołączono również pracę w charakterze skrybów, czyli niebiańskich pisarzy.

Sięgnęłam ostatnio do proroctwa, które ks. Bronisław Markiewicz wraz z przyjaciółmi otrzymał od spotkanego 16-letniego wiejskiego młodzieńca na ulicach Przemyśla 3 maja 1863 r., w czasie egzaminów maturalnych. Słowa przekazane przez młodzieńca, którego ks. Markiewicz uważał za Anioła Bożego, zawarte zostały w wizji postaci nadludzkiej w zakończeniu wydanego w 1908 r. dramatu „Bój bezkrwawy„.

Końcówka XX wieku. Na kampanijskich wzgórzach grupa chłopców-pastuchów beztrosko lepi z gliny domki, wozy, inne znane im kształty z codziennego życia. Jeden z chłopaków jest jednak inny. Uparcie formuje jedną i tę samą postać świętego Archanioła, trzymającego w ręku słomianą wagę. Chłopcem tym jest późniejszy bł. o. Pio z Pietrelciny, a owocem jego prac – podobizna św. Michała, Wodza Niebieskich Zastępów.

Choć szczegółowa biografia św. Józefa nie jest nam znana, to jednak z Pisma Św. i tradycji dowiadujemy się o jego niewzruszonej wierze i wytrwałości, godnej podziwu czystości oraz wyjątkowej pokorze. Litania do św. Józefa to zbiór pięknych inwokacji do Oblubieńca Maryi, opiewających jego charakter i cnoty. Wśród wielu wezwań tej litanii znajdujemy również tajemnicze i intrygujące „Postrachu duchów piekielnych”. Skąd ten tytuł?

Wśród znanych tekstów średniowiecznej literatury nie brakuje takich, które wspominają o aniołach. Mówi o nich m.in. „Bogurodzica” (chodzi o dalsze zwrotki, powstałe prawdopodobnie w XV w.), „Posłuchajcie, bracia miła” (pieśń z XV w., znana również jako „Lament świętokrzyski” lub „Planctus”), „Kronika polska” Galla Anonima (z 1 połowy XII w.) i „Rozmyślanie przemyskie” (z połowy XV w.).

Ewagriusz był uczniem Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu. Nic dziwnego, iż kapadocczycy, a przez nich duch egipskiej pustyni i ciągle przytaczanego w tym cyklu Orygenesa, mieli zasadniczy wpływ na jego formację duchowo-intelektualną.

Każdego ranka z radością myślę,
o rozpoczętym dniu nawet wtedy,
gdy wiem, że nadchodzą trudne
chwile. Zawsze chętnie stawiam
im czoła.

,,Aniele Boży, stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój,
Rano, wieczór, we dnie, w nocy,
Bądź mi zawsze ku pomocy …”

W Kościele katolickim poświęca się aniołom wiele uwagi, czego przejawem są tak liczne obrazy z nimi oraz modlitwy do nich kierowane, a przecież w Kol 2, 18 św. Paweł przestrzegał przed oddawaniem czci aniołom. Czy katolickie praktyki nie są w sprzeczności ze słowami św. Pawła?

Jakie zagrożenia duchowe związane z fascynacją złem dostrzega Ojciec w dzisiejszej kulturze i popkulturze?

Najważniejszym zagrożeniem duchowym jest otwarcie się na grzechy ciężkie poprzez łamanie trzech pierwszych przykazań Dekalogu. Należy do nich idolatria, która dotyczy pierwszego przykazania, grzechy bluźnierstwa związane z drugim przykazaniem oraz grzechy świętokradztwa, które dotyczą wspomnianych trzech przykazań.

Są to podstawowe grzechy ducha, które blokują człowieka na łaskę i otwierają na działanie demonów w podwójnym znaczeniu, ponieważ blokowanie łaski prowadzi do tego, że człowiek jest w rozpaczy, że nie ma sił do życia i podołania swoim obowiązkom.