Prawie każdy z nas, w pierwszych latach swojego życia, uczony był popularnej, uznawanej nieraz za dziecięcą, modlitwy: „Aniele Boży, stróż mój...”. Cenna to lekcja i winniśmy okazać za nią wdzięczność naszym rodzicom i dziadkom. O ile jednak świadomość obecności osobistego niebiańskiego „ochroniarza” towarzyszyła nam od najmłodszych lat, o tyle mało kto, nawet pogłębiając swe życie duchowe, zwraca się w swych modlitwach do Anioła Stróża naszej ojczyzny. Może warto więc zapoznać się z potencjalnymi korzyściami z zawiązania tego rodzaju duchowej przyjaźni?

Duchu Święty, napełniaj moje wnętrze swoim światłem

Na świecie wciąż dzieje się tyle zła. Jest tylu ludzi, którzy chcą szkodzić innym i ich niszczyć. Kiedy patrzymy na świat, to czasem przychodzi nam do głowy pytanie o to, czy Bóg nas nie opuścił, czy może opuścili nas dobrzy aniołowie. Jest to jakaś postać rozpaczy, która dotyka nas zwłaszcza wtedy, gdy doświadczamy niezawinionego zła. Jak to więc możliwe, że aniołowie nas strzegą i jednocześnie dosięgają nas nieszczęścia?

Alleluja! „Poprzez zmartwychwstanie swego Syna, Syna Człowieczego, Bóg przechodzi pośród zwycięstw i klęsk dzisiejszego świata, dzisiejszego człowieka„ Św. Jan Paweł II Wielkanoc – to noc, której spełnieniem jest zwycięstwo życia nad śmiercią, miłości nad nienawiścią i miłosierdzia nad zemstą. Otwórzmy…

W Ewangelii według św. Marka, podczas opisu pojmania Jezusa w Ogrójcu, znajdziemy tajemniczą wzmiankę, której nie ma w żadnej innej Ewangelii: „Wtedy opuścili Go wszyscy i uciekli. A pewien młodzieniec szedł za Nim, odziany prześcieradłem na gołym ciele. Chcieli go chwycić, lecz on zostawił prześcieradło i nago uciekł od nich” (Mk 14,50-52). Tożsamość tego człowieka nie została ujawniona. Brak też jakiegokolwiek wyjaśnienia ze strony Ewangelisty, jak znalazł się on w Getsemani.

Via Crucis z Prymasem Tysiąclecia